SPOT
Na początku 1978 roku rząd francuski podjął decyzje o wdrożeniu programu Systeme Pour l`observation de la Terre (SPOT). Zaprojektowany we francuskim Centre National d`Etudes Spatiales (CNES), SPOT rozrósł się do dużego projektu międzynarodowego ze stacjami kontroli naziemnej i centrami sprzedaży usytuowanymi w ponad 30 krajach. Pierwszy satelita SPOT-1 został umieszczony na orbicie 21 lutego 1986 r. Był to pierwszy satelita zawierający liniowy szereg sensorów oraz wykorzystujący technikę skanowani pushbroom (wszystkie elementy skanera zamocowane są na stałe, a skanowanie odbywa się dzięki postępowemu ruchowi satelity). Sensory pracują w dwóch trybach: wielospektralnym (3000 sensorów) i panchromatycznym (6000 sensorów). Następcami wycofanego w grudniu 1990 roku satelity SPOT-1 są SPOT-2 i 3 wysłane na orbitę odpowiednio w 1990 i 1993 roku. Nominalna orbita satelity SPOT-1, -2 i -3 znajduje się na wysokości 832 km. SPOT pozwala obserwować ten sam obszar na powierzchni Ziemi co 26 dni. Skaner satelity generuje zazwyczaj zobrazowania nadirowe (obszar na powierzchni Ziemi znajdujący się pionowo pod detektorami skanera). System optyczny satelity pozwala także wykonywać zobrazowania pozanadirowe (odchylone od pionu). Pozwala to obserwować wybrane obszary Ziemi co kilka dni (w zależności od szerokości geograficznej). Szerokość ścieżki obserwacji wynosi od 60 km, dla zobrazowań nadirowych, do 80 km dla poza nadirowych. Sensory SPOT składają się z dwóch identycznych systemów HVR (high resolution visable) oraz urządzeń do zapisu taśm magnetycznych. Każdy HVR został zaprojektowany do pracy w trybie panchronatycznym (rozdzielczość 10 m) i wielospektralnym (rozdzielczość 20 m). W poniższych tabelach przedstawiono zakresy dla poszczególnych trybów pracy oraz ich parametry. System pozwala na wykonywanie zobrazowań stereoskopowych (stereopary), czyli rejestracji dwóch pozanadirowych zobrazowań tego samego terenu obserwowanych z sąsiednich ścieżek satelity. Dla uzyskania obrazu stereoskopowego możliwe jest także wykorzystanie jednego zobrazowania nadirowego i drugiego odchylonego od nadiru. Stereopary służą do wykonania map wysokościowych (numeryczny model terenu).
|